Drodzy bracia i siostry! Gromadzimy się przy Ołtarzu Chrystusa, aby podziękować Bogu za dar życia, za dar powołania, za trudną śmierć naszej bliskiej duszy – Misi, małej siostry. To w tej szkole Dobrego Pasterza, jakim przed laty był, obecny tutaj wśród nas czcigodny ksiądz Franciszek, który stworzył klimat odkrywania Pana Boga. To łaska Pana Jezusa, że młodzi ludzie chcąc odkryć sens swojego życia, gromadzili się na modlitwie, na czytaniu Słowa Bożego. Uczestniczyłem w tych spotkaniach, kiedy Aśka od początku odkrywała to Boże Słowo w niej i odkrywała swoje powołanie, które jak zasiane ziarno cicho wzrastało. Te Słowa z Ewangelii „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli nie zostało mu to dane przez Ojca” (J 6, 65) – staje się prawdą. Łaska Boża jest darem, to nie ludzie wybierają sobie jakąś filozofię drogą życia, ale doświadczenie, powtórzę po angielsku – experience, żeby to jeszcze bardziej brzmiało. Doświadczenie, że Bóg jest, powoduje, że ludzie zmieniają swoje życie, że gromadzą się w wieczerniku, że karmią się Słowem Bożym. Bo w tym świecie do kogóż Panie pójdziemy?
Odbywały się spotkania i na plebanii i w pokoju u księdza Franciszka. A później, kiedy Franciszek odszedł do innej pracy, także w domach prywatnych. Pamiętam takie popołudnie: siedzimy na dywanie, czytamy Słowo Boże, w ciszy je rozważamy, sami spontanicznie, bo tośmy pokochali. I nagle doświadczamy czegoś, czego nie można dokładnie opisać słowami. Jakaś gęstość Ducha w sercach, jakieś dziwne dotknięcie, poczucie bezpieczeństwa, wielkiej Miłości. Oczywiście każdy to indywidualnie odczuwał. Owocem tego była wielka cisza. Było tam jakieś 7 – 8 osób, nikt nawet nie chrząknął. I w pewnym momencie pamiętam ten głos Miśki : „Czujecie to?” Pierwsza, jak ta Maria Magdalena, ogłosiła – Pan, Pan jest, Jezus przyszedł między nas, On nas łączy.
Myślę, że jest jeszcze wiele słów, które można by wypowiedzieć, może są bardziej prywatne i zostawmy je na spotkanie po Mszy świętej. Nawet zabawne. W każdym razie to doświadczenie Ducha, tutaj nas wszystkich gromadzi. Przecież te twarze (może po latach nie poznaliśmy się) ale to właśnie ten sam Duch, to doświadczenie Bożego powołania nas tu zgromadziło i Panu Bogu za wszystko chcemy dziś podziękować. Amen.
homilia spontanicznie wygłoszona przez księdza Krzysztofa Rodzinkę podczas mszy świętej w X rocznicę śmierci Misi, 10 maja 2025
Dodaj komentarz